1:33:02
Podbiegłem do drzwi.
Nie wiedziałem, co powiedzieć.
1:33:05
Byłem zawstydzony i zdezorientowany.
1:33:07
Myśli kotłowały mi się w głowie
i wiedziałem tylko jedno.
1:33:12
Muszę się wydostać z tego domu, wyjść
na świeże powietrze i opróżnić głowę.
1:33:18
Pamiętam dokładnie,
że chodziłem po ulicach.
1:33:22
Nic nie rozumiałem. Wszystko
zdawało się takie gwałtowne i nierealne.
1:33:28
Długo chodziłem po Upper West Side.
1:33:31
Bolały mnie stopy i pękała głowa.
Musiałem usiąść.
1:33:37
Wszedłem do kina.
Nie wiedziałem, co grają.
1:33:40
Po prostu chciałem zebrać
myśli w logiczną całość
1:33:43
i ustawić świat
w racjonalnej perspektywie.
1:33:55
Wszedłem na balkon i usiadłem.
1:33:59
Grali film, który widziałem wiele razy,
odkąd byłem dzieckiem,
1:34:04
zawsze z przyjemnością.
1:34:06
Oglądam tych ludzi na ekranie
1:34:08
i zacząłem się wciągać w akcję.
1:34:12
I nagle poczułem: jak można
nawet myśleć o samobójstwie?
1:34:18
Spójrz na tych ludzi na ekranie.
1:34:20
Są tacy zabawni. I co z tego,
jeśli najgorsze okaże się prawdą?
1:34:24
Jeśli nie ma Boga i tylko raz
pojawisz się na tym świecie?
1:34:28
Nie chcesz być
częścią tego doświadczenia?
1:34:30
A niech to wszyscy diabli!
W końcu nie jest tak źle.
1:34:33
Myślę sobie: "Muszę
przestać marnować czas
1:34:37
na poszukiwaniu wiedzy, której nigdy
nie posiądę, i zacząć cieszyć się życiem".
1:34:42
A kto wie, co będzie potem?
Może coś jest. Nikt tego nie wie.
1:34:46
Wiem, że "może" to słaba nadzieja,
ale innej nie mamy.
1:34:52
Potem zanurzyłem się w fotelu
i zacząłem cieszyć się życiem.