1:19:01
Het is niet jouw eigen stem.
-Het is mijn stem, de mijne.
1:19:03
Nee, nietwaar, hoor je het niet?
-Nee, het is... het is de mijne.
1:19:07
Ik kwijn weg in deze plaats.
1:19:14
Als je helder zou kunnen denken, Virginia.
1:19:16
Dan herinner je dat het juist
Londen was dat je hart brak.
1:19:18
Als ik helder zou denken.
1:19:24
Als ik helder zou denken...
1:19:25
We brachten je naar Richmond om je rust te geven.
1:19:28
Als ik helder zou denken,
Leonard, dan zou ik je zeggen:
1:19:31
dat ik alleen worstel...
1:19:33
in de duisternis, in de diepe
duisternis. En dat ik alleen...
1:19:37
alleen ik, mijn eigen
toestand kan begrijpen.
1:19:41
Je leeft met die vrees, zeg je.
Je leeft met de vrees van mijn ondergang.
1:19:47
Leonard, ik leef daar ook mee.
1:19:54
Dit is mijn recht.
1:19:56
Dit is het recht van ieder mens.
1:19:59
Ik kies niet de verstikkende
verdoving van de voorstad...
1:20:02
maar de ruwe schok van de hoofdstad,
dat is mijn keuze.
1:20:07
De meest onbelangrijke,
zelfs de minderwaardigste patient...
1:20:10
heeft er iets te zeggen over
wat er wordt voorgeschreven.
1:20:14
Daarmee wordt hun
menselijkheid bevestigd.
1:20:25
Ik wenste voor jou, Leonard,
dat ik gelukkig kon zijn in deze rust.
1:20:33
Maar als het een keuze is tussen
Richmond en de dood...
1:20:38
Dan kies ik de dood.
1:20:50
Oké, Londen dan maar.
1:20:54
We keren terug naar Londen.