1:06:00
Dylan Thomas.
1:06:03
We ontmoetten elkaar in een bar,
waar hij toevallig een voordracht gaf.
1:06:09
Die dag had ik m'n eerste opdracht:
Een opgevist lijk fotograferen.
1:06:15
Echt een dag om mij te ontmoeten.
1:06:18
Het sprak Thomas aan
dat ik nooit van hem had gehoord.
1:06:21
Ze zien erfantastisch uit.
1:06:25
Kendeje hem echt niet?
Ik was meer visueel ingesteld.
1:06:29
Ik las geen poëzie.
1:06:34
Ik vertelde honderduit,
zonder hem iets te vragen.
1:06:38
Over mijn foto van een man
die z'n zoontje van het ijs trok.
1:06:44
Je ziet de man op 't ijs liggen,
terwijl hij dejongen vastgrijpt...
1:06:49
en ze hebben allebei hun ogen dicht.
1:06:54
En toen zei Thomas iets opmerkelijks.
Weetje nog?
1:07:04
Toe nou.
1:07:07
Ik zei dat ik 't niet meer weet.
1:07:10
Hij zei dat ons werk op elkaar lijkt.
We zetten allebei de tijd stil.
1:07:18
Dat heb ik nooit gezegd.
Dat is exact watje zei.
1:07:21
Dat is pretentieus gelul.
Nee, het is prachtig.
1:07:28
Als ik dat heb gezegd, probeerde ik
je gewoon het bed in te krijgen.
1:07:37
Wanneer heb ik
een foute beslissing genomen?
1:07:44
Misschien had ik 't
met een gedachte kunnen doen.
1:07:53
Het was goed om dit voorJean te doen.
Ze moest er even tussenuit.