:29:02
Janë... të vështira.
:29:05
Mendon dizajneri juaj?
:29:08
Po.
:29:12
Pra, pse e vratë?
:29:15
Unë nuk e kam vrarë Dr. Lanning.
:29:18
A do të më sqarosh pse fshihej
në dhomën e krimit?
:29:21
Kisha frikë.
:29:24
Robotët nuk ndjejnë frikë.
:29:27
Ata nuk ndjejnë asgjë.
:29:29
- Nuk u hahet, e as nuk flejnë.
- Unë po.
:29:32
Bile kam pasur ëndërra.
:29:35
Vetëm njerëzit kan ëndërra.
:29:38
Edhe qentë kan, por ti jo.
Ti je vetëm një makinë.
:29:42
Imitim i jetës.
:29:46
A mund të shkruaj roboti simfoni?
:29:49
A mund roboti ta kthej pikturën
në një kryevepër të bukur?
:29:53
A mundeni ju?
:30:01
Mendoj se e ke vrarë sepse të
mësonte gjoja si të paraqesish
ndjenja...
:30:05
dhe punët kan dal nga ndikimi.
:30:08
Nuk e kam vrarë unë.
:30:10
Por ndjenjat nuk duken si gjoja
ndonjë paraqitje e dobishme
për robotët.
:30:14
Nuk e kam vrarë unë.
:30:16
Nuk dua që tosteri dhe fshesa ime
elektrike të duken me ndjenja.
:30:20
NUK E KAM VRARË UNË!
:30:35
E kjo quhet inatosje.
Ke bërë ndonjëherë sikur ke
patur inatosje?
:30:41
- Përgjigju, konzervë!
- Emrin e kam Sonny.
:30:49
Dmth paske emër tani.
:30:53
Për këtë e vrave?
:30:55
Të inatosi?
:30:57
Dr. Lanning bëri vetëvrasje.
Nuk e di se pse deshi të vdesë.