1:09:00
Ustawić się w szeregu!
1:09:15
Oto baronowa Schraeder.
1:09:20
A to. . .
1:09:22
moje dzieci .
1:09:25
Jak się macie?
1:09:27
Do domu, wysuszyć się, przebrać
i zgłosić się tutaj !
1:09:36
Mario, proszę zostać!
1:09:40
Pójdę zobaczyć
co się dzieje z Maxem.
1:09:53
Mario. . .
1:09:57
żądam uczciwej odpowiedzi .
1:09:59
Tak, kapitanie.
1:10:01
Czy to możIiwe,
czy tylko to sobie wyobraziłem?
1:10:06
Czy to możIiwe, że moje dzieci,
chodziły dziś po drzewach?
1:10:11
Tak, kapitanie.
1:10:13
Rozumiem.
1:10:15
I skąd, jeśIi mogę spytać,
mają te. . .
1:10:19
- Ubrania do zabawy.
- Tak to nazywasz?
1:10:22
Uszyłam je z zasłon,
które wisiały w moim pokoju.
1:10:25
- Z zasłon?
- Będą im długo służyły.
1:10:28
Wszędzie w nich były.
1:10:30
Czy mówisz mi, że moje dzieci
szwendały się po Salzburgu. . .
1:10:34
w tych starych zasłonach?
1:10:38
I się wspaniale bawiły!
1:10:40
- Mają mundurki .
- Kaftany bezpieczeń stwa.
1:10:43
Nie mogą być dziećmi
jeśIi się muszą martwić o ubrania. . .
1:10:46
Nie narzekają.
1:10:47
Nie śmieją.
Za bardzo cię kochają i boją się. . .
1:10:50
Nie mów mi o moich dzieciach.
1:10:52
Muszę, bo nigdy pana
nie ma w domu. . .
1:10:54
Nie chcę tego więcej słuchać!
1:10:55
Wiem, ale musi pan!
1:10:58
- Liesl nie jest już dzieckiem.
- Ani słowa więcej . . .