1:25:04
Jestem tak daleko, że. . .
1:25:08
Wiem, jakie to dziwne uczucie.
1:25:12
To jest dziwne.
1:25:14
Chcę być ciepły,
czuły, żywy.
1:25:20
Chcę być wolny.
1:25:24
To jak we śnie.
Chcesz się poruszyć, ale nie możesz.
1:25:31
Ręce i nogi
są jak z ołowiu.
1:25:35
Usiłujesz mówić, ale nie potrafisz.
1:25:37
Boję się upokorzenia.
1:25:40
To piekło.
1:25:43
Ja zaakceptowałem upokorzenie
i pozwoliłem mu wsiąknąć we mnie.
1:25:48
Rozumiesz to?
1:25:50
Rozumiem.
1:25:54
To okropne być nieudacznikiem.
1:25:57
Niektórzy uważają, że mają prawo
mówić ci, co masz robić--
1:26:01
pogarda podszyta dobrymi chęciami.
1:26:06
Nagły impuls, pragnienie
by zadeptać coś żywego.
1:26:09
Rozumiem.
Nie musisz. . .
1:26:12
Jestem martwy.
1:26:14
No nie, to zbyt melodramatyczne.
1:26:19
Nie jestem martwy.
1:26:23
Ale żyję nie szanując siebie.
1:26:27
Wiem, że to brzmi głupio
i pretensjonalnie.
1:26:30
Większość ludzi żyje
zupełnie siebie nie szanując.
1:26:36
Upokorzenie w sercu,
tłamszenie i opluwanie.
1:26:40
Są żywi,
i tyle wiedzą.
1:26:45
Nie widzą innych możliwości.
1:26:47
A gdyby nawet widzieli,
nigdy by po nie nie sięgnęli.
1:26:54
Czy można być chorym
z upokorzenia?
1:26:58
Czy to choroba,
z którą musimy żyć?