:00:00
Hrædd við hvað? Dauðann?
:00:08
- Systir mín, Zelda...
- Ég veit. Hún dó.
:00:11
Úr mænuhimnubólgu.
:00:14
Hún var í bakherberginu
eins og ægilegt leyndarmál.
:00:20
Systir mín dó í bakherberginu,
:00:26
og hún var ægilegt leyndarmál.
:00:29
Ég varð stundum að fæða hana.
Ég hataði það en gerði það samt.
:00:36
Við vildum að hún dæi.
Við óskuðum þess að hún dæi.
:00:42
Ekki svo hún yrði
laus við sársaukann.
:00:45
Heldur svo við
yrðum laus við sársaukann.
:00:48
Því hún var farin að líta út
eins og einhver ófreskja.
:00:51
Enn í dag vakna ég og hugsa,
"Er Zelda dáin?"
:00:59
"Er hún dáin?"
:01:03
Foreldrar mínir
voru ekki heima þegar hún dó.
:01:05
Rachel!
:01:12
Hún byrjaði að...
:01:14
Hún byrjaði að engjast öll,
og ég hugsaði,
:01:18
"Ó, guð, hún er að kafna.
Zelda er að kafna!"
:01:23
Þau koma heim og segja að ég hafi
myrt hana með því að kæfa hana.
:01:27
"Þau segja, 'þú hataðir hana,
Rachel,"' og það var satt.
:01:30
"Þau segja, 'þú vildir að hún dæi,"'
og það var líka satt.
:01:36
Og svo dó hún.
:01:40
Ég öskraði. Ég hljóp út úr húsinu
öskrandi, "Zelda er dáin!
:01:45
"Zelda er dáin!"
:01:47
Nágrannarnir komu út
og þeir horfðu...
:01:52
þeir héldu að ég væri að gráta.
:01:55
En á ég að segja þér svolítið?
:01:57
Ég held ég hafi kannski...