1:05:00
Ty i on byIiscie koIegami.
1:05:03
ByIismy wtedy dziecmi.
1:05:27
Pani maž powiedziaI wiec, že to przemysIi.
1:05:30
Dal do zrozumienia panu Miyamoto,
1:05:32
že móglby...
1:05:35
Nic nie dal do zrozumienia.
1:05:38
AIe nie odmówil, prawda?
1:05:40
Nie powiedzial, že nie ma nadziei.
1:05:43
Nie tymi slowami.
1:05:46
Wiec oskaržony mógl mysIec,
že jest nadzieja.
1:05:53
Skad w ogóIe wiadomo, co on mysIi?
1:05:59
Pani Heine,
1:06:03
uwaža pani, že to przyzwoicie?
1:06:04
-Sprzeciw. To absoIutnie nieistotne.
-AIež to najistotniejsze!
1:06:08
Sam pan o tym wie.
1:06:10
Panowie, prosze!
1:06:12
Prosze wrócic do narožników.
1:06:14
Pani Heine, przepraszam
za to drobne zamieszanie.
1:06:19
Nie mam wiecej pytan.
1:06:21
Dziekuje, pani Heine. Može pani odejsc.
1:06:26
Wysoki Sadzie,
Stan nie ma wiecej swiadków.
1:06:30
Znakomicie. Panie Gudmundsson,
1:06:32
obrona može wezwac
swojego pierwszego swiadka.
1:06:36
Obrona wzywa pania Hatsue Miyamoto.
1:06:52
Mój maž wróciI do domu ožywiony.
1:06:55
ObudziI mnie, žeby podzieIic sie nowina.
1:06:58
PowiedziaI, že pomógI CarIowi na morzu,