:57:05
Na każdym kroku tej katastrofy...
która uratowała nas przed o wiele większą katastrofą...
:57:10
...oficerowie dowiedli, że wiedzą co trzeba robić.
Siedmiu teraz nie żyje.
:57:15
Nikt nie wie ilu jeszcze umiera,
ani jak szybko.
:57:19
Ci ludzie powrócili do domu, aby być przesłuchiwanymi,
jak gdyby zostało popełnione przestępstwo.
:57:25
Przepytywani... nawet wtedy,
gdy są poddawaniu leczeniu choroby popromiennej.
:57:30
Zamknięci... odcięci od dostępu do żon i rodzin.
:57:34
Ale ci towarzysze uratowali K19.
:57:39
I może... tylko może... uratowali was wszystkich.
:57:44
Dziękujemy kapitanie Polenin.
Jeszcze jedno, proszę.
:57:47
Dziękujemy.
Nie kapitanie!
:57:49
W radzieckiej marynarce,
nikt nigdy nie zmierzył się z takimi decyzjami.
:57:53
Los łodzi, załogi... los świata....
:57:58
...wszystkie w równowadze...
:58:01
...marynarka to moje życie.
:58:05
I jedno wiem... może być tylko jeden kapitan okrętu.
:58:11
Ciężar dowództwa spoczywa
na jego ramionach i tylko jego.
:58:23
Żaden z was...
:58:25
...żaden z was,
nie ma prawa osądzać kapitana Vostrikova.
:58:30
Nie było was tam. Ja byłem.
On był naszym kapitanem.
:58:39
On był moim kapitanem.
:58:47
I to byłby zaszczyt móc ponownie
pływać pod jego dowództwem.