:01:11
Twaalf is ons nummer...
:01:13
en het aantal spelen dat mijn man Tom
elk seizoen coacht op Lincoln College...
:01:17
het aantal keer we in 't rood gaan
elk jaar om toch nog rond te komen...
:01:21
en het aantal kinderen dat
we proberen bij te houden.
:01:29
Hé, goed gelopen?
:01:32
O, ja.
:01:35
Dokter nodig?
:01:38
Nee, alleen een paar knieën.
Klaar?
:01:41
Nog nakijken, maar ik stuur het
vandaag naar Diane.
:01:44
Kijk... Nieuw, schoon blad,
geen pindaboter vlekken... voorlopig.
:01:49
Hé, schatje?
- Schatje?
:01:52
Weet je waar ik aan dacht,
toen ik aan het lopen was?
:01:55
Nou?
:01:59
Wel, we zijn toch al zo'n
vijf jaar getrouwd?
:02:05
Ik denk dat we eens wat
verandering zouden kunnen gebruiken...
:02:09
zoals deze oude versleten matras.
Misschien moeten we die gewoon wegdoen.
:02:13
Doe niet gek, schat, Je weet toch dat je
die bulten gewoon kan opschudden.
:02:17
Wat? Kan je die bulten
er zomaar uitschudden?
:02:20
Ja, gewoon zomaar wat
mee schudden, opkloppen.
:02:22
En de bulten zijn weg?
- Ja, ja.
:02:24
Gewoon zomaar wat opkloppen.
:02:33
Voorzichtig.
:02:39
Er zit een hond op me!
- Twaalf kinderen is waanzinnig...
:02:41
maar een klein gezin,
was nooit een optie voor ons.
:02:44
Kijk, Tom hield ervan op te groeien
met 7 broers en zussen.
:02:49
En nadat mijn zus overleed,
bracht ik de meeste tijd door...
:02:51
wensend dat ik zeven
broers en zussen had.
:02:54
Tom en ik ontmoetten elkaar op
Illinois Polytechnic University.
:02:57
Hij was laatstejaars, hopend om daar
hoofdcoach te worden.