:01:06
Ik heb steeds verwezen naar dit opstel
:01:09
sinds de dag, twaalf jaar geleden,
in Mexico toen mijn vader ons verliet.
:01:19
Mijn moeders behoefte om me te beschermen
:01:22
was zo groot dat ze niet wou
dat ik haar zag huilen.
:01:28
Ze probeerde er zo snel mogelijk overheen
te raken, zonder dat iemand het zag.
:01:49
Mijn behoefte om haar te beschermen
was zo groot
:01:51
dat ik haar nooit liet merken
dat ik haar kon horen.
:02:05
We bleven zo lang mogelijk in Mexico,
om me te binden met mijn Latijnse afkomst.
:02:11
Uiteindelijk zag ze een laatste
mogelijkheid voor verandering.
:02:17
We zouden naar Amerika vertrekken.
:02:22
Een traan.
:02:24
Slechts één.
:02:26
Dus huil maar goed, zei ze.
:02:41
Zij zou mijn Mexico zijn.
:02:49
Omdat de toelatingen publiek zijn...
:02:53
zal ik gewoon zeggen dat onze aankomst
in Amerika nogal armoedig was.