:24:04
Ik kon geen been voelen.
:24:07
Er was geen bloed,
:24:10
en de pijn was minder.
:24:12
En ik dacht: "Misschien
valt het nog mee,
:24:15
een ligament verrekt ofzo."
:24:22
Ik probeerde te staan.
:24:27
Ik voelde het been en ik
wist dat het gebroken was.
:24:42
Ik herinner me zijn blik nog goed.
:24:44
Een blik van shock, wanhoop en angst.
:24:48
Vanalles in één blik.
:24:53
En hij zei: "Ben je ok?"
:24:55
Ik dacht even: "Ja, prima" te
zeggen. Heel gek.
:25:00
Maar ik zei: "Nee, mijn been
is gebroken."
:25:06
Meteen dacht ik dat we vast zaten.
:25:12
Het zou al sterk zijn als
één van ons het zou halen.
:25:19
Het kwam even in me op van
:25:21
"Als hij nu valt kan ik door,
:25:25
ik laat hem achter en
er is geen gepruts,
:25:30
met hem of met deze situatie."
:25:38
Hij gaf me pijnstillers
tegen de hoofdpijn.
:25:41
En hij sprak eigenlijk nergens over.
:25:46
Het was alsof hij wist wat dit betekende.
:25:50
We wisten allebei dat hij
me moest achterlaten.
:25:56
Hij had iets kunnen zeggen als:
"Ik ga hulp halen,"
:25:59
waarop ik zou zeggen: "Juist, ja."