:30:01
rondom de zenuwen van de wervelkolom...
:30:03
maar als de zwelling afneemt...
:30:05
is het mogelijk dat hij weer
wat gevoel terugkrijgt.
:30:10
Niet opgeven.
:30:14
19 september.
:30:18
Lief dagboek...
:30:20
terwijl ik hier zit te denken over...
:30:21
het weer oppakken van mijn leven...
:30:26
realiseerde ik me iets.
:30:28
Elke kamer in dit huis heeft een
pijnlijke herinnering voor me.
:30:33
Hoewel hij lijdt...
:30:35
wil iets in me dat hij nog meer lijdt.
:30:39
Een paar maanden en een scheiding...
:30:41
kan je meenemen
door zoveel emoties...
:30:44
als een achttien jarig huwelijk.
:30:46
En ik begin ze allemaal
tegelijk te voelen.
:30:50
Maar de meest duidelijke is woede.
:30:55
Getekend, een boze,
zwarte vrouw.
:31:05
Ik zie het niet.
:31:07
Zie je het niet?
- Nee.
:31:09
Aan jou heb ik ook niets.
:31:11
Zoek mijn bankafschriften en
bel de accountant.
:31:15
Bel daarna Kalvin
en zeg tegen hem...
:31:16
dat hij hierheen moet komen,
dan kun jij weggaan.
:31:18
Ik sla me hier wel doorheen.
:31:22
Waar staar jij nou naar?
:31:23
Naar dit allemaal en jij bent
nog steeds dezelfde.
:31:25
Ik ben Charles McCarter.
:31:27
Ik zal sterven als Charles McCarter.
:31:29
Ik weet niet eens waarom je hier bent.
:31:31
Ik geef je geen cent.
Bel Brenda en haal mijn kinderen.
:31:34
Waar zijn mijn kinderen?
Maak dat je wegkomt.
:31:37
Ik vraag je één dingetje te doen...
:31:41
en na achttien jaar
kun je dat zelfs niet even doen?
:31:45
Ga weg.